Υπόθεση:

 Ο Υμπέρ Μινέλ, ένας θρασύς 17χρονος, νιώθει έντονη απέχθεια για τη μητέρα του. Την κρίνει με περιφρόνηση, βλέπει μόνο τα παλιομοδίτικα μπλουζάκια της, την κιτς διακόσμησή της και τα αηδιαστικά ψίχουλα που κολλάνε γύρω απ’ το φλύαρό της στόμα. Πίσω απ’ αυτά τα εκνευριστικά χαρακτηριστικά, βρίσκονται οι βαθιά ριζωμένοι μηχανισμοί που η ίδια η μητέρα του έχει με τόση ζέση καλλιεργήσει – η χειριστικότητα και η ενοχή. Ο Υμπέρ, μπερδεμένος και διχασμένος απ’ αυτή τη σχέση αγάπης-μίσους που τον κατατρέχει κάθε μέρα και πιο πολύ, "μπαινοβγαίνει” στην εφηβεία που άλλοτε τη ζει ως περιθωριακός κι άλλοτε ως κοινός νέος, συνδυάζοντας την καλλιτεχνική δημιουργία, το άνοιγμα σε νέες φιλίες, τον εξοστρακισμό και το σεξ. Την ίδια ώρα, τον "κατατρώει" η περιφρόνηση γι’ αυτή τη γυναίκα που κάποτε –άγνωστο πώς– την αγάπησε.