Τυχαίες νέες ταινίες:
The Campaign (Οι υποψήφιοι) 2012
Είδος: Κωμωδίες / Comedies
Ημερομηνία: 2012 Oct 21
A Fantastic Fear of Everything (2012)
Είδος: Κωμωδίες / Comedies
Ημερομηνία: 2012 Oct 27
Take This Waltz (2011)
Είδος: Δράμα / Drama
Ημερομηνία: 2012 Jun 18
Babycall (2011)
Είδος: Θρίλλερ / Thriller
Ημερομηνία: 2012 Feb 22
Bernie (2011)
Είδος: Κωμωδίες / Comedies
Ημερομηνία: 2012 Aug 09
Lake Placid: The Final Chapter (2012)
Είδος: Θρίλλερ / Thriller
Ημερομηνία: 2012 Oct 26
August. Eighth (8th) (2012)
Είδος: Περιπέτειες / Adventure
Ημερομηνία: 2012 May 28
The Theatre Bizarre (2011)
Είδος: Θρίλλερ / Thriller
Ημερομηνία: 2012 Jul 10
We Bought a Zoo (2011)
Είδος: Κωμωδίες / Comedies
Ημερομηνία: 2012 Mar 16
Taken 2 (Η αρπαγή 2) 2012
Είδος: Δράμα / Drama
Ημερομηνία: 2012 Oct 10
When the Lights Went Out (2012)
Είδος: Θρίλλερ / Thriller
Ημερομηνία: 2012 Nov 15
Paranormal Activity 4 (Μεταφυσική δραστηριότητα) 2012
Είδος: Θρίλλερ / Thriller
Ημερομηνία: 2012 Nov 04
Shark Week (2012)
Είδος: Θρίλλερ / Thriller
Ημερομηνία: 2013 Feb 19
The Lucky One (2012)
Είδος: Δράμα / Drama
Ημερομηνία: 2012 May 25
The Avengers (Οι εκδικητές) 2012
Είδος: Περιπέτειες / Adventure
Ημερομηνία: 2012 May 16
Wild Bill (2011)
Είδος: Δράμα / Drama
Ημερομηνία: 2012 Aug 11
Το Δέρμα Που Κατοικώ με την ματιά των κριτικών













    Το Δέρμα Που Κατοικώ με την ματιά των κριτικών

    Το δέρμα που κατοικώ (La Piel Que Habito, 2011) του Pedro Almodovar με τους Antonio Banderas, Elena Anaya, Marisa Paredes.
    Τα βασικά: Πλαστικός χειρούργος ζει απομονωμένος στο προσωπικό του χώρο/σπιταρόνα/εργαστήριο, όπου δουλεύει με τεχνικές ας πούμε όχι ακριβώς εγκεκριμένες.
    Μαζί του ζει η παλιά του γκουβερνάντα και μια μυστηριώδης γυναίκα η οποία κρατείται φυλακισμένη σε ένα δωμάτιο υπό την παρακολούθηση καμερών.
    Η ταινία: Πάει καιρός που ο Pedro έχει αποφασίσει να κάνει οριστική μετάβαση από το art kitsch (αν μπορεί να υπάρξει ποτέ τέτοιος όρος, βρίσκει εφαρμογή στον πρώιμο Almodovar) στο σοβαροφανές μελόδραμα.
    Κι αν αυτό μας έδωσε μια σειρά από αριστουργηματικές ταινίες στην αρχή αυτής της ώριμης περιόδου (από την "Καυτή Σάρκα” μέχρι το "Μίλα Της” οπωσδήποτε), στη συνέχεια άρχισε να αποτελεί τροχοπέδη για ό,τι είναι αυτό που προσπαθεί να πετύχει με το σινεμά του.
    Δηλαδή παρακολουθούμε ταινίες που μπορείς να ακούσεις την camp καρδιά τους να χτυπάει, αλλά να είναι αναγκασμένες να φορούν το μανδύα του σοβοαρού δράματος, προς ικανοποίηση... ποιου;
    Των Φεστιβάλ; Του φεστιβαλικού κοινού; Ανθρώπων που έχουν μεγαλώσει υπερβολικά για να μπορούν να ξαναδούν ταινίες σαν την "Kika” σα να ήταν η πρώτη φορά;
    Δεν ξέρω, αλλά είναι κρίμα. Το υλικό ας πούμε που έχει στα χέρια του ο αγαπημένος Pedro σε αυτή, την τελευταία του, ψευδο-sci-fi ταινία, θα έκανε ένα θαυμάσιο υστερικό, πολύχρωμο αριστούργημα πριν 10-15 χρόνια. (Δε μπορούμε να επεκταθούμε πάνω σε αυτό δυστυχώς γιατί θα αποκαλύπταμε υπερβολικά πολλές λεπτομέρειες για την ταινία.)
    Όμως εδώ καταπνίγεται κάτω ένα κλινικό, αποστειρωμένο ύφος. Από την αποστασιοποίηση στην ερμηνεία και στην παρουσία του Banderas μέχρι τα παρατεταμένα, παγωμένα του πλάνα στο νεκρωμένο μουσείο που είναι ουσιαστικά η έπαυλη του χειρούργου, τίποτα δε σε ζεσταίνει, τίποτα δε σε παρακινεί να ταυτιστείς, να ενθουσιαστείς, να γελάσεις.
    (Αν και σαφέστατα θα γελάσεις, όλο και πιο εμφατικά, όσο η ταινία ξεπερνάει την κρίσιμη καμπή της ‘αποκάλυψης’ και κατευθύνεται πλέον εκτός ελέγχου στην ξεκαρδιστική κορύφωσή της.)
    Όταν η ταινία αποκαλύπτεται ως ένα προφανές αίνιγμα εκδίκησης με αχρείαστα περίπλοκη δομή αντάξια της μανιέρας ενός Inaritu, σα να λείπει από τη συνταγή το πάθος. Από μια ιστορία εκδίκησης!
    Η οποία επιπλέον δεν ενδιαφέρεται να εξερευνήσει τα ζητήματα ταυτότητας και εμμονής που αγγίζει, αφήνοντάς τα να στέκονται κι εκείνα διακοσμητικά, δίπλα στα υπόλοιπα αντικείμενα που θα σου γαργαλήσουν τον αμφιβληστροειδή.
    Η Elena Anaya είναι σαπουνοπερατικότατη στον περίεργο ρόλο της, ενώ ο Banderas απλά στέκεται στο μέσον αν πρέπει να βγει μανιακός ή τραγικός - τελικά καταλήγει σχεδόν απαθής.
    Ακριβώς δηλαδή σαν την ταινία, ένα μείγμα σινεφίλ και ποπ αναφορών από το παρελθόν του Pedro (και όχι μόνο), ένα πανέμορφο κολάζ εικόνων άγριας ομορφιάς (μια σκηνή με το θύμα ντυμένο με κατάμαυρη, ολόσωμη στολή να προσπαθεί να δραπατεύσει από τον Mengele της πλαστικής μέσα στο ίδιο του το πολύχρωμο σαλόνι, είναι ένα από τα πιο οπτικά δυναμικά και όμορφα πράγματα που έχουμε δει φέτος στο σινεμά), που εν τέλει δεν φτάνει σε κανένα συμπέρασμα, δεν προκαλεί καμία σύγκρουση μέσα σου.
    Ειρωνικά, το "Δέρμα Που Κατοικώ” καταλήγει να είναι η απόλυτη επιφάνεια.

    Τρέιλερ ταινίας: